ნათიური

  
  ქართულმა დამწერლობამ სამი საფეხური გაიარა: მრგლოვანი, ნუსხური და მხედრული. სამი საფეხური გაიარა  ჩემმა ნაწერმაც:კალმით,საბეჭდი მანქანით და კომპიუტერით.ამათგან, ყველაზე ძვირფასი მაინც პირველი საფეხური გამოდგა. მახსენდება მერხზე მდგარი ლურჯი სამელნე, წითელი წაწვეტებული კალმისტარი, ჩემი უნებლიე მოძრაობები და  უამრავ ადგილას გახვრეტილი ფურცელი. ვერც მომდევნო  სუფთა ფურცელი
 იქნებოდა გახვრეტისგან დაზღვეული, მაგრამ  წერას უკვე ატანილი ვყავდი და მასაც უნდა გაეძლო. ზოგჯერ კი ისეც ხდებოდა,რომ მავანს  თავისუფლად  შეეძლო  მომდევნო მესამე ან მეოთხე ფურცელზე გაღწეულ უფერულ ასო-ნიშანთა გარჩევაც.  იმ ცნობილი მოთხრობისა არ იყოს,  რომელშიც ბავშვის დღიურის ფურცლები ცუდი ნიშნის ჩაწერისას ხმამაღლა კვნესოდნენ, ადვილი წამოსადგენია, რა ვაი-ვუი გაჰქონდათ ჩემს რვეულის ფურცლებს.  ამ ხმების  გადაფარვას  ლამაზი სტრიქონების მოფიქრებით ვცდილობდი.

 მიუხედავად უამრავი სიძნელისა ყველაზე  მეტად  ,,ნათიურის" პირველი საფეხური მეტკბილება.  მართალია ჩემი ო სულაც არ გავდა სხვების ო-ს, მეტიც, ჩემდა უნებურად იგი ბევრჯერ თ-დაც ქცეულა, მაგრამ  აქ მარტივი გამოსავალი იყო. ამ ბგერას იმ ნიშნით ვწერდი, რომელიც „“მთვარის მოტაცების“ ავტორს სასტიკად სძულდა: L. მერე რა რომ სულაც არ მომწონდა   ერთკბილიანი   ლ ან დ, სამაგიეროდ, მათ გამოყვანას ნაკლები ენერგია სჭირდებოდა.  აი პ -ს და ჰ-ს ვერაფერს ვუხერხებდი, ხან  ჰ-დ გადაიქცეოდა ხოლმედა ხან პ-დ, ხან კი, პ დაიჩემედა ჰ-ობას.  ხან ეს ჰ ზემოთ იმდენ კბილს გაიკეთებდა გეგონებოდათ მართლა ჰაერში მიიწევსო :  გ-ს  და ბ-ს  თავიანთი ვებერთელა მუცლის გამო ვერასოდეს ვტევდი  დახაზულ ბადეებში. ფურცლიდან  ხან ტ დამეჯღანებოდა, ხან კ-დ , ხან  ფ  აცეკვდებოდა და  ხან -ყ.   ჩემი ხელები  ჩემს მდგომარეობას უფრო უსმენდნენ ვიდრე ჩემს ტვინს. მათ დატუქსვას  აზრი არ ქონდა.

   მიუხედავად ამისა, საშინაო დავალებებსა თუ საკლასო სამუშაოებს მაინც ყოველღე ვასრულებდი. ვწერდი საკონტროლოებსაც. რა მნიშვნელობა ჰქონდა იმას, მასწავლებეელი ასწორებდა თუ არა ჩემ ნაწერს, "ნათიურით" დაწერილს მხოლოდ მე ვკითხულობდი. ეს სავსებით მაკმაყოფილებდა.  მთავარი გახლდათ საკუთარი თავისთვის უშეცდომოდ დამეწერა დავალება.  დამეწერა მაშინაც კი, როცა ნეკა და შუა თითზე   უშნოდ წამოზრდილი  ბებერები სკდებოდა და  ფურცელს წითელი ლაქებით მისვრიდა. ერთი რამ გარანტირებული მქონდა: საიდუმლოს  ვერავინ წაიკითხავდა, თუნდაც ყველასათვის გამოსაჩენ ადგილას დამედო. ზოგს ბავშვის ნაჯღაბნი ეგონებოდა, ზოგსაც ჩინური იეროგლიფები.

 აი, საიდუმლოს კი ვეღარ მინახავდნენ საბეჭდ მანქანაზე დაბეჭდილი ფურცლები, რადგან მანქანაზე დაბეჭდილს სხვებიც ადვილად კითხულობდნენ. ამიტომაც იყო,რომ ჩემს ნაბეჭდებს შიშნარევი სიხარულით შევყურებდი. თავდპირველად უკვე ნაცნობი სტრიქონების დაბეჭდვა უნდა მესინჯა, ისე, უბრალოდ მაინტერესებდა რა გრძნობაა, როცა შენს დაწერილს სხვებიც ადვილად კითხულობენ. მომეწონა. თაბახის ფურცლებზე  გადამქონდა ჩემთვის ძვირფასი სტრიქონები და საყვარელი ავტორების გამონათქვამები . საიდუმლო ნაწერებისთვის კი მაგიდის ჩაკეტილ უჯრაში მოიძებნა ადგილი.     სულ მალე საბეჭდი მანქანის კაკუნიც გავიშინაურე და  პირველი ანაზღაურების სიტკბოსაც მისი მეშვეობით გავუგე გემო.

ახლი  ტექნოლოგიები  ,,ნათიურს" ხან Sylfaen-ით ცვლის და ხანაც Times New Roman-ით,რომელთა წყალობითაც  ოცდაცამეტივე ასო ზედმეტი ხაზებისგან დაზღვეულია. აი, ასოების „ყლაპვას“ კი ვერც  სხვადასხვა წლის  WORD-მა უშველა რამე.